เพ้อเจ้อ

วันนี้เป็นวันที่แปลกมาก เป็นวันที่ฉันเขียนไม่ออก

ปัญหานี้ฉันจำไม่ได้ว่าเคยเกิดขึ้นกับฉันเมื่อใด มันคล้ายกับว่า ฉันอยากจะเขียนแต่พอคำนึงถึงผลกระทบจากการเขียนก็ทำให้ฉันตัดสินใจไม่เขียนเรื่องที่อยากจะเขียน ทำไมฉันอยากเขียนบล๊อกไม่เขีขนไดอารี่ที่อยากจะเขียนอะไรก็ได้ แล้วพอตายไปแล้วมีใครมาอ่านมาค้นพบก็ไม่ต้องกังวลถึงผลกระทบใดๆ แล้ว เพราะเจ้าตัวก็ไม่อยู่แถมเรื่องบางเรื่องอาจจะผ่านไปหลายสิบปีจนสาระของสิ่งนั้นไม่ได้มีความสำคัญต่อใครหรืออะไรอีกต่อไป

มีคำพูดของใครหลายคนที่ก้องอยู่ในความคิดของฉัน เหมือนมันค่อยๆ จางหายแล้วก็กลับเข้ามาใหม่ สลับกับความทรงจำกับใครอีกคน พร้อมๆ กับที่ความคิดของฉันก็ผสมผสานไปกับภาพความทรงจำนั้นด้วย ฉันให้เหตุผลให้กับการกระทำของตัวเองเสร็จสรรพ แล้วก็พยายามเลิกคิด แล้วอีกเรื่องก็แว๊บเข้ามา ย้อนให้นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น สิ่งที่เกิดขึ้นต่อเนื่องจากเหตุการณ์นั้นๆ ใครคิดอะไร ใครรู้สึกอย่างไร ไม่มีใครรู้

กลับจากร้องเพลงวันนี้ ฉันก็กลับมาอยู่กับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าต้นไม้อีกครั้ง คราวนี้เตรียมเสบียงมาเพียบเลยเชียว ด้วยว่าน้ำหนักลดไปหลายกิโลจากอาการไม่ทำกับข้าวและกินมื้อเดียวด้วยความมันส์ในอารมณ์ ทำงานไม่รู้จักหยุดหย่อน เสาร์อาทิตย์นี้ก็เลยได้แต่นอน นอน และนอน น่าจะอิ่มพอที่จะเริ่มต้นอาทิตย์ใหม่ได้อย่างสดชื่นพอควร