วันนี้เมื่อปีที่แล้ว

วันนี้เมื่อปีที่แล้ว ฉันนั่งอยู่ริมหาดบนเกาะเสม็ด ได้ไปเยือนรีสอร์ทที่เคยไปเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ทุกที่ๆ เคยไปย่อมมีความทรงจำ ความรู้สึก บางครั้งเรารู้เราเข้าใจแต่เราพูดออกมาไม่ได้ เพราะเราไม่อยากทำร้ายและทำลายความรู้สึกของคน ฉันขอแอบยิ้มนิดหน่อย ใครๆ อาจจะว่าฉันทำร้ายความรู้สึกของคนไว้มาก ฉันจะบอกได้มั้ยว่าส่วนใหญ่เป็นความเข้าใจผิด อย่าเอาวิธีที่พิจารณาตัดสินของคนทั่วไปมาตัดสินฉัน เพราะฉันไม่ได้คิดแบบนั้น ส่วนบางเรื่องที่ฉันรู้อยู่เต็มอก เข้าใจแสนจะเข้าใจ แต่ไม่อาจแสดงให้รับรู้ได้ การนิ่งเฉยดูจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

ตั้งแต่ฉันเจอเรื่องน้ำซึมปูน ฉันก็คิดว่าฉันควรจะทำให้ใครรู้ตัวซะบ้างว่าฉันจะไม่ไหวพอๆ กับที่เขาก็ไม่ไหวเหมือนกัน ต่างคนต่างก็มีเหตุผลของตน ถ้ามองซะว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาของการทำงาน (อย่าเอาเรื่องอื่นเข้าไปเกี่ยวข้องนะ)ความเห็นต่างก็จบลงตรงที่ได้ข้อสรุป ไม่ต้องรื้อฟื้นมาทีหลัง แต่คนก็ยังเป็นคน มีใครบ้างไม่มีความรู้สึก มีใครบ้างที่เจ็บแล้วจะจำไม่ได้ว่าทำอะไรแล้วเคยได้ผลลัพธ์อย่างไร

ฉันรู้แต่ฉันก็ต้องรักตัวเอง

พร้อมที่จะมองไปยังอนาคต ละทิ้งอดีตไว้เป็นเพียงความทรงจำที่ไม่ย้ำซ้ำแผลเดิมอีกต่อไป