เพื่อน...

วันนี้เพื่อนที่รู้จักกันมาเกินครึ่งชีวิตมาเยี่ยมฉัน จริงๆ แล้วเราก็อยู่คอนโดเดียวกัน แต่งานของเธอรัดตัวซะจนกลับถึงห้องก็ขอนอนดีกว่า เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดหรอก กลับไปดูแลพ่อแม่บ้าง ส่วนฉันย้ายออกมาอยู่อย่างเต็มตัว เรามีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง และในความคล้ายก็มีความแตกต่างอย่างไม่น่าเชื่อ

เราไม่ได้เจอกันทุกอาทิตย์หรือทุกเดือน บางครั้งห่างหายไปครึ่งปีหรือเป็นปีๆ แต่เราก็ต่างเข้าใจว่าแต่ละคนก็มีโลก มีสังคม มีงาน มีอะไรต่อมิอะไรที่ดึงเวลาไม่ให้เราได้ใกล้ชิดกันเหมือนสมัยเรียน เรารู้ว่าการห่างเหินไม่ได้แปลว่าละทิ้ง หรือลืมกันและกัน ไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่ฉันรู้จัก บางครั้งฉันได้รับคำวิจารณ์ว่าไม่สม่ำเสมอ แต่ฉันว่า ฉันยินดีจะ "ต่อติด" กับทุกคนที่มีความเป็นมิตรให้กับฉัน

เมื่อไหร่ที่เจอกัน ก็ย้อนคุยเรื่องสมัยก่อน ถกกันถึงปัญหาที่เราต้องทนอยู่กับมัน เสียดายโอกาสและวันเวลาที่ไม่ได้ทำอะไรบางอย่าง หรือทำอะไรไปทั้งที่ไม่ควรจะทำ ฉันเชื่อว่า เราก็คงเป็นเพื่อนกันไปเรื่อยๆ เราผ่านมาแล้วทุกความรู้สึก เราเคยเลิกคบกัน ไม่พูดกันเป็นปี แต่แล้ว มิตรภาพ ความผูกพัน ความรู้สึกที่มีให้กัน ก็มีค่ามากจนหักล้างเหตุที่ทำให้ขุ่นเคืองกันไป

เพื่อน...ก็มีเอาไว้แค่นี้แหละ ไม่ต้องอำนวยประโยชน์ให้กัน ไม่ต้องเกื้อหนุนกันในทางธุรกิจ ไม่ต้องสนใจเรื่องเดียวกัน แต่เมื่อถึงยามยากแล้ว เราก็รู้ว่าจะหันไปหาใคร