วันเสาร์กับคนวันเสาร์

วันนี้ไม่ได้มีการวางแผนอะไรที่เป็นไปตามแผน...

เป็นวันที่เริ่มต้นด้วยคำถาม "where you go?" เมื่อมีคำถามก็ต้องหาคำตอบ

คำตอบมีอยู่หลายคำตอบ แม้ว่าก่อนการตกลงจะเป็นคำตอบหนึ่ง บางนกแขวก แต่แล้วก็จบด้วย บ้านสวนริมคลอง!!

เมื่อคืน ฉันเพิ่งอ่านหนังสือ อิหร่านในรอยจำ เปรียบเทียบการเดินทางกับความรัก หากระมัดระวัง คิดรอบคอบถี่ถ้วนก็อาจไม่ได้เริ่มเดินทางซะที ถ้าเป็นความรักก็คงไม่ได้เปิดโอกาสหรือลองรักใครกับเขาสักที

อ่านแล้วก็ เอ้อ เข้าท่าแฮะ บางครั้งการเดินทางก็เพื่อให้ถึงจุดหมาย จนลืมนึกถึงเหตุการณ์หรือสิ่งที่พานพบระหว่างทาง ความสุขอาจมาจากสิ่งที่พบเห็นระหว่างทาง แทนที่จะสุขหรือทุกข์เมื่อถึงจุดหมายหรือทราบผลของความสัมพันธ์ ฉันก็คิดอย่างนั้นนะแหละ เลยทำให้กล้าที่จะลองทำอะไรประหลาดๆ (อีกแล้ว) เริ่มด้วยการไปดูที่ในกรุงเทพ ไปกินข้าวเที่ยงกับแม่ และต่อด้วยทริปดูที่แถวร่มเกล้า คุยไปคุยมา คนฟังได้ความรู้เรื่องการจับโจรปล้นบ้าน การตามของที่ใครๆ บอกว่ายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร แต่แม่ฉันงมเจออะ ว่าไงล่ะ

คนวันเสาร์สองคนเจอกันในวันเสาร์ วันที่คนเสาร์คนหนึ่งใส่เสื้อม่วงสะพายกระเป๋าม่วง วันที่การแซวหรือกัดกลับกลายเป็นการพูดเข้าหูคนที่ไม่เคยพูดแล้วเข้าหูเลย ฤทธิ์ดาวก็เป็นอย่างนี้เอง เวลาดวงมันไม่ดี พูดให้ดียังไงก็ถูกมองในแง่ไม่ดี แต่พอคราวดวงดี ตั้งใจกัดแต่คนก็เข้าใจว่ายอ

ให้มันได้อย่างนี้สิ

อันว่า มาแต่ชื่อ

เพิ่งมีคนเตือนให้ฉันนึกถึงที่มาของชื่อนี้ synnnie ทำไมต้องมี n 3 ตัว เพราะมีคนใช้เอ็นสองตัวไปแล้ว (กำปั้นทุบดินเกินไปมั้ยเนี่ย) จริงๆ แล้วมีเพื่อนสมัยเรียนเพียงคนเดียวที่เรียกฉันว่า ซินนี แล้วคนอื่นๆ ก็เรียกว่า ซิน เพื่อนเรียกอย่างนี้ตั้งแต่สมัยที่ฉันไม่รู้ว่า sin แปลว่า บาป พอมีเพลงฮิต It's a sin ก็เหมือนจะกลายเป็นชื่อของฉันโดยปริยาย ถ้าเป็นเพื่อนสมัยเรียนจะเรียกชื่อนี้ ส่วนญาติหรือเพื่อนที่ทำงานจะมีอีกสองชื่อ คือ ชื่อเล่นจริงๆ และชื่อเล่นที่ฉันตั้งขึ้นเอง เมื่อตอนที่ตัดสินใจเปลี่ยน "รหัสชีวิต" ใหม่ ชื่อก็เหมือนรหัส แล้วฉันก็สังเกตเห็นความแตกต่างเมื่อใช้ชื่อเก่ากับชื่อใหม่ แถมเอาการตลาดมาเกี่ยวข้องด้วยว่าเปรียบเสมือนการ rebranding

ฉันไม่ได้เขียนบล้อกมานานทีเดียว ตั้งแต่เริ่มคิดว่าบางเรื่องไม่ควรเขียนในบล้อกที่คนติดตามผลงานของฉันจะมาอ่านเจอ เพราะคนที่ติดตามผลงานฉันก็อยากให้รับรู้เรื่องเกี่ยวกับงานซะเป็นส่วนใหญ่ ไอ้การที่ฉันมีหลากแนว หลายมุม ทำให้คนรอบข้างประหลาดใจและออกจะงงๆ ว่า ผู้หญิงคนนี้มันเป็นแบบไหนกันแน่ ฉันก็ได้แต่หวังว่า คนที่มีโอกาสได้เห็นมุมต่างๆ ของฉันมากที่สุด จะยอมรับฉันอย่างที่ฉันเป็นได้ ไม่ใช่กลัวจนหนีหาย ก็เท่านั้นละค่ะ